Tekin GENÇ
MUTLULUĞA YOLCULUK
Mutluluğun matematiğinde iki yarımı topladığında bir tam etmiyor işte. iki mutsuzun bir araya gelmesinden de bir tam mutluluk doğmuyor. Kendi içinde mutlu olmayan başkası ilede mutlu olamıyor işte.
Tüm dünyayı karış karış dolaşsa da içinde bulamadığı çözümü, değiştirecek hiçbir güce ulaşamıyor, kaçtığı ne varsa yine yoluna çıkıyor. Çözümü bulamadıkça da her gün aynı arayışa değişik isimler buluyor.
İnsan, aslında hep kendine özlem duyuyor, Kendi gibi gördüklerini seviyor, hasretine gönlünden ateşler atıp, hayatına yön çiziyor. Bir yolcu misali arıyor, varacak bir liman, bitecek bir yol...Yolcu misali, kendinde bulamadıklarını yol bilip, arıyor deva kılacak yeri. İnsan durmak bilmiyor, durdukça gönlünü miskinlik ağının öreceğini çok iyi biliyor. Bir amaca bağlanıyor, yolunu aydınlatıyor. Kimi zaman bağlanacak kadar eğiliyor gönlü, kimi zaman yitirecek kadar özgür kılıyor kendini. Kendini bulmak için ruhunu yolcu kılıyor, durduğu zaman kaybedeceğini zannediyor, arayışını var gücüyle sürdürüyor...
Ve rotasını bir yönde durdurmak zorunda olduğunu hissediyor sonunda.Her arayışın bir sonu olmalı, farkediyor ama yaşamadan da bilemiyor. Kendini bulması için önce kaybolması lazım, Kendini bulması için kendini bilmesi, kendini bilmesi için hevesli olması, ruhunu zenginleştirmesi, çıkılan yolculuğun güçlüklerini yenmesi gerekiyor.Ve güçlendikçede yüreğine ışık tutacak, içinde ki sese cevap bulacak, yaradanın yarattığı seni olduğu gibi sevecek, ruhuna ve kalbine sahip çıkacak, hani öyle dünyayı kurtaracak cinsten de değil, seni mutlu edecek kadar bir amaca bağlanıyor.İşte o zaman büyüyor, hayatın karanlıklarında.kalbinin yaktığı ışık cılızda olsa yeterli oluyor. Ve sonunda durduğu yerde yaşamayı öğreniyor İşte, biraz içinden geldiği gibi, biraz olması gerektiği gibi, biraz hayal gibi, biraz gerçek gibi ...gücü yettiği kadar, kendi kadar, yüreği kadar...
